Titel: De verhuizing, 15 jaar later. Toos, Wil en Romeo lijden aan schizofrenie en depressiviteit en worden als ongeneeslijk ziek beschouwd. Zij stonden centraal in de documentaire De verhuizing, die regisseur Jan Louter in 1992 van hen maakte. De drie stonden toen op het punt om vanuit de beslotenheid van een inrichting te verhuizen naar een 'gewoon' leven in het stadje Hellevoetsluis. Hier kregen ze een eigen kamer en leerden ze onder begeleiding hun eigen huishouding te regelen. In De verhuizing, 15 jaar later zoekt de regisseur Toos, Wil en Romeo opnieuw op. Beelden uit de eerste documentaire, geïntegreerd in de nieuwe film, bieden reliëf aan de verhalen van Toos, Wil en Romeo anno nu. De realiteit van nu spiegelt zich aan de hoop en verwachtingen van toen. De scheidslijnen tussen heden en verleden, humor en tragiek, waan en werkelijkheid blijken ook nu flinterdun. De verhuizing, 15 jaar later is van een opmerkelijke lichtheid die de dagelijkse pogingen van de patiënten om een volwaardig leven te leiden respecteert. De zelfredzaamheid van het ene en de diepe tragiek van het andere personage maken duidelijk, hoe je als mens enerzijds bent overgeleverd aan je lot, terwijl je anderzijds soms weer grip op een stukje van je leven kunt krijgen. Kleine dialogen onthullen welke afwegingen de patiënten daarbij maken en hoe ze elkaar tot steun zijn. Het vervolg op De Verhuizing is geen evaluatie van de modernisering van de verblijfspsychiatrie die begin jaren negentig werd ingezet. Jan Louter maakte opnieuw een intieme schets van de kwetsbaarheid van de geesteszieke mens. Script: Jan Louter. Regie: Jan Louter.