Bij de Olympische Spelen hoorde een Olympisch Stadion. Architect Jan Wils kreeg de opdracht deze te ontwerpen. Het bakstenen stadion kwam aan de rand van Plan Zuid te liggen. Ernaast bevonden zich een schermzaal, krachtsportzaal en een zwembad, die meteen na de Spelen weer werden afgebroken. Het opvallendste element van het stadion was de 46 meter hoge marathontoren. Bovenin prijkte een schaal, gekscherend het asbakje voor de KLM-vliegers genoemd. Daarin brandde voor het eerst in de geschiedenis het Olympisch vuur aangestoken door een medewerker van het gemeentelijk gasbedrijf.  Hoewel koningin Wilhelmina de beschermvrouwe van de Spelen was, ontbrak ze bij de opening op 28 juli 1928. Haar man, prins Hendrik, nam de honneurs waar. De reden? De koningin bleek boos over het feit dat het IOC-Comit haar niet had geraadpleegd over de openingsdatum. Overigens was ze er wel op de slotdag. Ze reikte toen alle winnaars hun gouden medailles uit. Erepodia bestonden nog niet. De Olympische Spelen waren een groot succes. Gold sport in de negentiende eeuw nog vooral als plezierig tijdverdrijf voor de elite, begin twintigste eeuw raakte ook de gewone man in de ban. Door de Spelen stond Nederland nu internationaal in een klap op de kaart. 46 landen deden mee. Amsterdam maakte kennis met de meest exotische nationaliteiten, en met een typisch Amerikaans drankje: Coca Cola. Zeshonderduizend toeschouwers woonden de Spelen bij. De voetbalwedstrijd Nederland-Uruguay was zo populair dat al een dag voor de kaartverkoop tienduizenden mensen in de rij stonden voor de twee verkooppunten aan de Nieuwe Spiegelstraat en de Vijzelstraat. Vechtpartijen braken uit, dertig mensen vielen flauw. Het aantal vrouwelijke deelnemers was flink toegenomen ten opzichte van de voorgaande Spelen. Voor het eerst mochten vrouwen meedoen met atletiek en turnen. De 800 meter hardlopen bleken echter te veel voor sommige deelneemsters. Uitgeput lagen ze na de finish op de grond bij te komen. Men was...