Amsterdam maakte op 1 januari 1921 de sprong naar Groot Amsterdam. Op dat moment werd het grondgebied van de gemeente vier keer zo groot. In het noorden sloten Buiksloot, Nieuwendam en Ransdorp zich bij de hoofdstad aan. Na een grote dijkdoorbraak in 1916 waren deze dorpen niet in staat de herstelkosten op te brengen. De regering besliste daarnaast dat de gemeenten Watergraafsmeer, Sloten, en delen van Westzaan, Zaandam, Oostzaan, Diemen en Ouder- en Nieuwer-Amstel bij Amsterdam zouden komen. Daarmee nam het aantal inwoners toe tot ongeveer 680.000.  De stad had die uitbreiding nodig, zowel om woningen te kunnen bouwen als de infrastructuur wegen, haven- en industrieterreinen te moderniseren. Er moest wel een goed plan komen om die uitbreiding vorm te geven. Met uitzondering van Plan-Zuid, Plan-West en de tuindorpen in Amsterdam-Noord was de stad in de twintigste eeuw op een nogal chaotische manier aan het groeien. Hier en daar liep de ontwikkeling ook vast. Het centrum kon bijvoorbeeld de toenemende verkeersdruk nog maar nauwelijks aan. Om ervoor te zorgen dat de stad als n geheel goed kon blijven functioneren, was de stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren (1897-1988) aangetrokken. In 1934 presenteerde Van Eesteren het beroemd geworden Algemeen Uitbreidingsplan (AUP). Hij ging er, op grond van demografisch onderzoek, vanuit dat Amsterdam rond 2000 ongeveer een miljoen inwoners zou tellen. Op basis daarvan berekende Van Eesteren wat er nodig was om in een stad met die bevolkingsomvang te wonen, te werken, te ontspannen en welke verkeersstromen dat allemaal opleverde. Het was het eerste stedelijke uitbreidingsplan dat zo degelijk in elkaar werd gezet. Licht, lucht en ruimte stonden voorop in het AUP. Vandaar dat de stad niet simpelweg een nieuwe rand kreeg, maar uitstulpingen, als vingers aan een hand. De ruimte tussen de vingers de lobben was bestemd voor groen. Het plan onderscheidde zelfs drie typen groen: het groentje, zoals het plantsoen om de...