Documentaire over het systeem van microkredieten ter bestrijding van armoede. Afgelopen december nam de Bengaalse bankier Mohammud Yunus de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. Yunus krijgt deze belangrijke onderscheiding - waaraan verbonden de niet onaanzienlijke som gelds van 1 miljoen euro - voor de manier waarop hij met microfinanciering de armoede in de wereld wil bestrijden. Met de microkredieten van zijn bank wil hij het begrip armoede binnen vijftien jaar de status van museumstuk geven. Het Westen is dolenthousiast over het concept: geld dat alleen vrouwen kunnen lenen, op voorspraak van andere vrouwen uit hun gemeenschap. Helemaal onbezorgd is het Nobelfeestje echter niet. Is op microniveau het microkrediet wel zo humaan en effectief als we graag zouden geloven? In 1995 maakte regisseur Mark Aardenburg een film over vrouwen in Bangladesh en de manier waarop ze met behulp van microkrediet hun bestaan uit het slop trokken. Tien jaar later bezocht Aardenburg dezelfde vrouwen in Bangladesh. Hij zag dat strooien hutten vervangen waren door huizen van golfplaat, dat er nu op veel plaatsen drie maaltijden per dag opgediend worden, dat kinderen naar school kunnen, dat de weerstand van de mannen was afgenomen. Honderdmiljoen mensen hebben inmiddels microkrediet gekregen, waarvan bijna de helft in Bangladesh. Maar op microniveau zelf is niet iedereen was zo gelukkig. Deze vorm van bankieren stelt bijzondere eisen aan de gemeenschap: ze moet zich bijvoorbeeld lenen voor een verstikkende sociale controle.