Bang voor man met hond reekalfje op bosbeekoever. Terwijl ik mijn best doe om vogeltjes en libellen in foto’s te vangen, vergeet ik om op Erpel te letten, schiet die achter me plots pad af, braamstruiken en brandnetels in. En dan is er meteen de angstkreet van een reekalfje. Ik brul Erpel terug. Hij luistert gelukkig meteen. Het reetje holt nog meter of vijftien door, blijft dan ik weet niet waarom staan. Het heeft duidelijk veel schrik. Toch laat ik zijn ontmoeting met mij en Erpel nog twee minuten duren: geluidloos en zonder te bewegen, ook Erpel staat nu doodstil, richt ik de camera op het kleine ding met witte stippen. Na foto, videootje en nog een foto laat ik het stil gerust, draai ik me om, loop ik met Erpel langzaam en rustig weg. Anderhalf uur later is vanaf het paadje langs de beek dit kalfje nergens meer te ontdekken, is het denk ik fijn en veilig weer bij zijn moeder. Toch een goede les voor mij. Nu weet ik dat Erpel - ik dacht dat hij inmiddels 100% reerein was, dat hij er niet naar taalde om achter reewild aan te gaan - zomaar weer eens de fout in kan gaan. Straf? Erpel straf? Welnee! Ik verdien straf, ik moet in bos en veld Erpel in de tijd van jonge haasjes en reekalfjes op de paden houden, nooit hem alleen van pad af laten gaan.