Tijdens haar jeugd in Israël was Rachel Leah Jones zich er al goed van bewust dat ze Asjkenazisch was. Met haar blonde haar en groene ogen, geërfd van haar christelijke Amerikaanse vader, dachten buitenstaanders soms dat haar moeder haar kindermeisje was. Op school moest ze tijdens een rollenspel Carter spelen, terwijl Sadat en Begin aan donkerder kinderen werden toebedeeld. In Israël worden joden uit Europese landen vaak als ongastvrij, koud en arrogant beschouwd. Asjkenaziem? Dat zijn mensen bij wie je niet kan binnenvallen, die niet vragen of je mee wilt eten, die geen emoties tonen bij een begrafenis. Met andere woorden, ze hebben geen gevoel en dat zou wel eens het gevolg kunnen zijn van de trauma's van de Sjoa. Ashkenaz is een film over de asjkenaziem, de 'blanken' van Israël. Zelf spreken ze niet in raciala of etnische termen, omdat we immers allemaal Israëls zijn. En dat lijkt ook wel zo. Het Jiddisj heeft plaatsgemaakt voor Hebreeuws, religie voor areligiositeit, traditie voor moderniteit een bleke teint met donkere krullen voor een bruine teint met geblondeerd haar, verbanning voor soevereniteit... etc, maar de asjkenazische cultuur bestaat nog steeds.