Afl.: Mijn moeder, mijn dochter en ik. Mirjam Hamoen is na haar geboorte ter adoptie afgestaan door haar biologische moeder. Ze is liefdevol opgevangen in een pleeggezin, maar toch ervoer ze altijd een knagende leegte van binnen: 'Ik leek op niemand en hoorde nergens bij voor mijn gevoel.' Als Mirjam twaalf jaar oud is, krijgt ze de mogelijkheid in contact te komen met haar biologische moeder, Pam. 'Ik dacht dat als ik mijn 'echte' moeder zou ontmoeten, dat alles dan goed zou zijn. En dat we samen nog lang en gelukkig zouden leven, als in een sprookje.' Maar zelfs deze ontmoeting kon haar leegte niet vullen. De jaren daarna verloopt het contact tussen de twee stroef door de verschillende emoties die hen parten spelen. De echte pijn van de adoptie komt pas naar boven als Mirjam zelf kinderen krijgt. 'Ik kon mij niet voorstellen dat je een kind wat je negen maanden bij je draagt kan afstaan. De woede die ik voelde naar Pam zat heel diep.' Toch vindt Mirjam het niet makkelijk een moeder te zijn voor haar kinderen. 'Toen Tamara werd geboren zag ik haar gewoon als een pop. Ik vond het heel moeilijk om een band met haar op te bouwen en kon me niet hechten. Toch waren mijn kinderen mijn alles, zij maakten dat ik iemand was.' Mirjam blijft een leegte en pijn voelen. Op een dieptepunt, wanneer haar emoties haar teveel worden, ontdekt zij iets wat haar leven compleet zal veranderen. Inmiddels heeft Mirjam haar levensverhaal opgeschreven in een boek dat net is uitgegeven. Mirjam en haar dochter Tamara vertellen over hun relatie vroeger en nu. Ook vertelt Mirjam hoe anders zij naar haar biologische moeder Pam is gaan kijken. Momenteel hebben zij en Pam geen contact meer met elkaar. Door nu een stapje te zetten hoopt Mirjam dat het contact zal verbeteren.